Hai un soño que se repite, que volve e volve, noite a noite. Este soño é:
Estou co meu irmán facendo un forte de almofadas. Ao entrar a el encontro un coitelo e entro nun mundo máxico feito de mantas e almofadas. Encontrei un pobo, no que os nenos cantaban e os rapaces, adultos e vellos bailaban; pero de pronto apareceu un dragón. Acerqueime e deime conta de que as persoas eran de tea, e o dragón tamén! Leveime unha agradable sorpresa ao descubrir que o lume eran sabas laranxas, así que acerqueime a el, craveille o coitelo, e ao sacalo vexo todo o recheo que sae del, ata que só queda a tea.
Nese momento quería levantarme do soño, pero non podía! Os nervios apoderáronse de min, sentía que non era capaz de respirar e pensaba que aquilo era real. De repente, noto algo que me toca; eran os aldeáns que me daban as grazas.
Decidín quedarme, tiven unha muller e dous fillos de almofada. A comida tamén foi de almofada. A min encantábanme as almofadas fritas. A miña muller chamábase Algodón, e os meus fillos Seda e La.
Ao despertarme foi cando era vello e morría, sempre sentía moita dor, pero dicíanme: Só foi un soño, pero, e se non foi?
-Avó gustouche o conto?
-Claro, gústanme todos os teus contos.
-Avó...
-Que queres meu fillo?
-Ti vas morrer?
-Pois claro, todos imos morrer.
-Espero que vivas para sempre...
-E eu tamén.
Hai un soño que se repite, que volve e volve, noite a noite. Ese soño recórdame a ese verán, o mellor da miña vida.
Cada vez que penso nel, vólvome tola. Tan tola que, ás veces non son capaz de recordalo detalle a detalle. Hai veces que quero contarllo á miña nai, pero non consigo contalo ata o final; sempre, cando consigo chegar ao final, dáme vergoña.
O soño describe o verán perfecto, o que repetiría miles de veces. Prodúceme unha emoción inigualable a outra. A brisa do mar rozando os meus sentimentos, a auga fría, o ceo gris e o meu corazón latexando a mil por hora. Ao meu lado está el, o home da miña vida; e murmúrame ao oído “O mundo ten os pés fríos”.
Hai un soño que se repite, que volve e volve, noite a noite.
Recordo a miúdo aquela triste historia, a que vivín o 14 de outubro cando espertei nunha casa solitaria do monte.
Foi un feito estraño, xa que eu chegara á casa canso e metérame na cama cedo para durmir. Por desgraza non espertei na miña acolledora cama; nun primeiro momento, cavilei na posibilidade de que se tratara dunha broma de mal gusto feita polos meus “amigos”.
A casiña na cal se dá inicio o meu pesadelo era antiga, feita con madeira rillada debido ao paso dos anos e ás continuas choivas; carecía de luz, afloraban nunha escuridade constante; dentro de dita escuridade afondeaban diversos cadros que representaban no seu interior escenas de caza. Aínda que había un, só un, que non seguía a mesma temática, aparecía un home aforcado nunha grande árbore que eu coñecía moi ben.
Espertei co son do espertador, botei unha ollada pola ventá e alí estaba, a árbore. Tratábase da segunda vez que me vira inmerso naquel sono, á primeira non lle dera importancia pero esta vez si e prometinme acabar con el, de raíz.
Cando compramos a casa hai dous anos, ela xa vivía aquí, levaba moito tempo alí prantada. Segundo o home, o que habitaba a casa antes ca nós, prantáraa o seu avó hai noventa e cinco anos.
Decidín comezar a miña búsqueda por aquel home, Miguel Santos Fernández, o vendedor. Rebusquei entre os documentos de compra-venda do inmoble, encontrados na librería do cuarto dos meus pais. Saqueinos con coidado e descubrín un burato do tamaño do meu puño. Dentro del, uns documentos que anunciaban o protocolo dos bombeiros tras un incendio da casa supostamente provocado no 1981. Anunciaba tamén o falecemento dun neno de nome Miguel Santos Fernández.
Fiquei sentado aproximadamente durante dez segundos, cavilando, discorrendo, calculando, enlazando os meus pensamentos ata que o medo se apoderou de min e corrín e corrín xunto meus pais e alí estaban, tendidos no chan, como durmindo.
O meu impulso foi seguir correndo, tropezando en canto había, coa estraña sensación metida no corpo de que algúen me perseguía, cerca, moi cerca.
Botei unha mirada atrás e alí estaba, unha figura negra como a noite, correndo con actitude cazadora cara a min, ao instante de volver a mirada adiante choquei, choquei con gran forza contra a árbore, aquela árbore maldita, e quedei inconsciente.
Espertei co son do espertador, botei unha ollada pola ventá e alí estaba, a árbore.
Hai un soño que se repite, que volve e volve, noite a noite...
Son un pobre Fidalgo, Xoán Xosé chamábanme. Vivo na periferia da cidade de Salamanca, nunha vida humilde e sen responsabilidades. Pero todas as noites soño que me converto no rei do país, Filipo III, e teño esa vida de riquezas e satisfacción.
Son o rei Filipo III, soberano de España, o que leva unha gran responsabilidade. Estou continuamente mantendo o país entre guerras, relixión e crises, pero gustaríame unha vida tranquila de retiro. Por sorte, todas as noites podo descansar, porque soño coa vida dun humilde Fidalgo sen responsabilidades nin preocupacións.
Espertei moi tarde hoxe. Levanteime, fun a por unas mazás para almorzar e dirixinme á vila a pasear. Por todas partes víase pobreza, e seica isto pasaba en todas as cidades do país. Os cidadáns estaban fartos do abuso do rei, que non facía máis que investir os poucos cartos en perseguir os infieis, que ao final eran familiares do pobo. Convocáronme para unha reunión. Nela dixeron que para a semana asaltariamos o Castelo para asasinar o rei. Estaba obrigado a ir, non podía poñerme en contra do meu propio bando, pero a idea do asasinato aterroume. Partimos á mañá seguinte; e eu ía nun carro no que me durmín...
Entón espertei subitamente, aterrado polo pesadelo. Parecía tan real... E esa tarde chegou unha caravana de carros cun montón de campesiños armados, e asentáronse fronte ao Castelo. O mellor que podía facer era encerrarme no meu dormitorio a escuras e facer que non estaba. Entón no meu dormitorio entrou Manolo, o meu criado, preocupado pola miña actuación. Eu díxenlle que anunciara ao pobo que ía investir os cartos neles en lugar do exército, para calmalos. E durmín...
Levanteime á tardiña do día seguinte no carro. Cada vez tardo máis en levantarme! Ao asomarme fóra, o rei anunciara que loitaría contra a crise do pobo, así que o pobo volvía satisfeito e non había mortos. Decidín pasear por Madrid, xa que estaba alí, e entón atopeime o rei de costas, e desmaieime...
Espertei da sesta na miña caixa de area, e lambínme a miña patiña. Que soño tan
raro! Ou estaría soñando que era un gato?
"Esta atípica e extraordinaria novela gráfica desdebuxa as fronteiras entre a realidade e a fantasía para plasmar a experiencia da emigración. O anónimo emigrante parte dunha realidade coñecida (coa cal o lector se identifica) e chega a un mundo no que, unha vez superadas as fronteiras, todo lle parece (e parécenos) novo e estraño. Ao identificar a patria de acollida cun lugar fantástico, Shaun Tan crea unha sensación de estrañeza, incompresión e fascinación que marca o clímax do libro. A simboloxía adquire unha notoria e sutil presenza, e na narración articúlanse distintas voces que constrúen unha imaxe tan impresionante como próxima da emigración." Reseña de Canal Lector
