Podedes ver a novela publicada deica agora indo a ligazón da esquerda,"Diarios de Adriana e Jacky"
capitulo XI
Diario de jacky
14/04/08
Hoxe pola noite disque hubo moito temporal. Eu non o sei porque durmín até que soou o espertador. Pero segundo contan choveu máis nunha noite que en todo o mes de Marzo, e o vento moveu tellas, arrincou árbores...Eu só puiden ver algúns sucesos pola mañá que aconteceron pola noite: como que á miña veciña caeulle a persiana da fiestra da cociña, que o pao da luz apareceu no chan e pola mañá non tivemos luz até a hora de xantar que viñeron poñelo ben os de Fenosa. Ou como o sinal de ``stop´´ que estaba xunto ao instituto que quedou no chan.
Cando saín da casa chovía moitísimo. Menos mal que é meu o que me leva ao instituto e non teño que depender do autobús, nin coller ningunha molladura cando chove moito por mor da chuva.
Ao chegas a clase, case non había ninguén. Algúns chegaron a segunda hora e outros a terceira. En total eramos quince ao final do día. Polo menos ao final non faltou tanta xente. Eu tamén, se lle fixera caso a miña nai, faltaba, pois non facía máis que dicirme: “A onde vas a ir con este tempo? Ti sabes o temporal que fixo esta noite?” Eu non lle fixen caso. Nunca choveu que non escampase! E así foi: ás dez e algo parou de chover, e as nubes deron lugar a un sol que lucía radiante
Na clase de Inglés como eramos poucos, xa que era primeira hora, xogamos ao “Bingo in english”, un xogo que tiña a mestra no seu departamento. Consistía nun bingo con palabras inglesas. A graza foi que Luís non sabía o que significaba a palabra “donkey” e quedou como tal. Mira que non saber como é burro en Inglés...
A segunda hora, chegou Marcos. Viña todo pingando, disque perdeu o autobús e tivo que vir a andar dende a súa casa. Non sei que sentín ao velo, estaba tan indefenso, coa súa cazadora enchoupada (que tivo que colocar enriba do calefactor) Sentín ganas de axudarlle, de botarlle unha man para que non fose coller unha gripe pola molladura. Pero non o fixen. Considero que se o axudara faría aínda máis grande esta barreira que nos separa.
A terceira hora en Educación Física fixemos exercicio en parellas nas espaldeiras. Tocoume con Rosa. Menos mal polo menos tocoume con alguén de confianza! A Marcos tocoulle con Diego, os dous estiveron a carón meu e de Rosa.
Cando soou a campá do recreo fomos deixar as cousas de Educación Física na aula, logo estivemos sentadas nas escaleiras onde me enteirei de que a vella de onte, a que Rogelio atropelou e logo levou na moto, aceptou un pouco da herba que este lle deu, pois como tiña recendo pensou que se lle botaba á auga de San Xoán e quedou en metela no conxelador e sacala a Véspera da festa para facer a auga. Se soubese que é droga! Que moitos morren por sobredose a causa de esta ou de plantas similares! Que remata coa felicidade de moitas familias!
Ao tocar a campá, de regreso á aula, apareceu un televisor a carón da mesa do profesor. Quen o traería? Estaría alguén nela no recreo? As respostas atopeinas cando pechou a porta a mestra de Ética.
-Que fas aquí. Non temos Ética! Dixo Germán
-Tedes garda raparigo, a de lingua Castelá non asistirá a clase. Concluíu ela.
-Entón que nos vas poñer? A “Ruleta de la suerte” ou “La cocina de Carlos Arguiñano”? Preguntou Germán.
-Non sexas parvo, non me veñas a tomar o pelo. A ver imos seguir vendo a película da materia que eu imparto.
-Que? Non me veñas amolar o día máis do que mo amolaches dicíndome que viñas ti nesta hora. Prefiro mirar mil veces a Gayoso que esa pallasada de películas sobre a ética. Volveu dicir Germán.
-Queres saír da aula a dar un paseo?
-Se vou para a cafetería e pagas ti, pois vou encantado
-Vale, mira, sabes o que che digo? Que non che fago máis caso, imos ver a película e punto.
Ao final púxonos a película, pero cortouna pola metade xa que Rogelio comezou a cantar “o valse das bolboretas” xunto con Germán e Ángel, entón ela mandounos para fóra da aula. Eles comezaron a dirixirse á porta, pero antes dixeron que marchaban coa cabeza ben arriba.
De aí a cinco minutos entrou Ángel, foi o único que deixou entrar. Daquela petaron na porta.
-Quen é? Preguntou a mestra
-Son eu. Dixo Germán
-Que queres? Ves buscar algo?
-A ti. Dixo Rogelio
Entón Ángel dende dentro da aula púxose a dicir a frase que faltaba para completar a canción de Pimpinela.
A mestra íalles poñer unha falta de orde pero tocou o timbre e tiña que marchar a dar clase a terceiro B.
Á saída, acercóuseme Ana Belén. Era para dicirme que se ía con ela até a cafetería da súa tía pola tarde e logo pola noite saía con ela. Quería ir a unha discoteca, mellor dito, a un bar de ambiente. Eu díxenlle que non ía, menos aínda a ese lugar. Como vou querer ir a un lugar onde sei seguro que vai Marcos. Para que? Para pasalo mal observando como me ignora e coquetea con outras mozas. Disto último non estou segura, pero non me estrañaría, encántalle facer as beiras ás mozas, sobre todo cando esta bebido. Iso é o que creo pois ten moitas amigas.
Ensineille a miña irmá Ainara quen era Lola. Vímola na farmacia. Miña irmá o primeiro que me dixo e que parecía `` Pocahontas ´´, e que semellaba unha rapaza moi nena. Iso tamén o cre Maika. Ela o día que a coñeceu díxome que tiña o aspecto dunha nena pequena. Pero eu a Maika non lle fago caso nin nesas cousas nin nos asuntos dos mozos. Os rapaces que lle acostuman a gustar, na miña opinión son bastante laidos. Contando coa excepción de Germán que é normaliño.
Cada un ten o seu gusto, e non me vou poñer a xulgar a ninguén. Por veces, canto máis atractivos fisicamente, máis chulos e cridos son. Isto pasa tamén nas rapazas, non todas somos santiñas, eu polo menos non me considero ningunha santiña. É verdade que son moi boíña, quizais de máis, pero teño o meu carácter, se non que llo pregunten a quen verdadeiramente me coñece.
Ningún comentario:
Publicar un comentario