Concurso de relatos en galego - Gañadoras da modalidade B

 

 O mar é un camiño

     O mar é un camiño. Cada un decide o seu destino, mais non sabemos como vai ser o camiño polo que pasamos ata chegar a onde queremos chegar. Eu penso no meu camiño, pero aínda non sei a onde quero ir. O vento guiarame aos poucos, reconducíndome pola vida. Tropezarei con penedos, diso estou segura, pero tamén o estou de que sempre haberá un compás que me guíe pola dirección correcta.
     Eu penso no meu camiño, ainda que non saiba ben a onde quero ir, pero tamén penso nos camiños doutra xente. Xente ancorada no tempo, xente que se perdeu polo camiño. Entón, penso que o vento xa non guía aos poucos, o vento transfórmase nun ar frío que conxela a todo o que navega, todo o que traspasa unha fronteira que separa o que é o meu camiño, o indicado, dos outros camiños, cheos de silvas e perigos agochados a cada paso, cada onda que acariña o mar. A profundidade do oceano é a mesma ao meu lado da fronteira, mais ao outro lado do trópico todo parece tornarse escuro, como se dun momento a outro alguén puidera precipitarse ao baleiro.
     Penso se esa xente que cae até o baleiro é merecedora dese final só por partir de diferente saída, aínda procurando un mesmo destino. Eu non estou preocupada pola meta porque sei que o camiño será fácil.
     Esa xente si, a xente doutro lado do trópico paréceme incribelmente valente porque tropezan con mil penedos máis ca min durante o camiño. Eles si que saben cal é a meta que queren, porque non deixan de loitar, aínda que o vento se volvera un ar frío.
     Ogallá un día o vento estea do voso lado e vos guíe aos poucos, xente que vos amosades perdida polo camiño.

Teresa Camila Bernárdez López

Érase unha vez…

      Oh, espelliño, espelliño! Quen é o máis bonitiño?

     A miña armadura reloce á luz do solpor, que entra pola ventá tinxindo a estancia dunha cor amarela, laranxa e ocre. Poño unha pose parecida á dos reis da Idade Media, pero non hai resposta.

     Maldición! Serventa! Isto é un anaco de cristal, non o que che pedín!

Furioso, boto unha última mirada de desprezo ao espello e detrás miña, no reflexo, vexo algo que chama a miña atención. Un pequeno brillo, sutil e case imperceptible. Xírome e achégome aos grandes andeis, amodo, coma unha pantera que avanza con sixilo cara á súa presa, como se fora escapar. É un libro, cun lombo con decoracións douradas e unha cuberta desgastada, que anticipa que é un libro con historia. Ábroo con coidado e as páxinas brillan ao poñelas á luz. Que contos! Que aventuras! Vai ser a miña seguinte viaxe! Sento na miña butaca de veludo, botando para atrás a miña longa e fermosa capa, e observo un mapa que semella estar en latín. Comezo a narrar a historia, poñendo énfase nos sentimentos, vivindo cada frase como se fose o discurso da miña vida… e entra Rodriga.

     Chegas tarde, condenada! Chameite hai unha eternidade!

     Anda, Don Quixote! Toma a pílula, digo a “apócema”!

     Trago ese remedio do demo e ela vaise contenta.

___

     Pecho a porta e deixo a Afonso no seu cuarto delirando, coma sempre. Quen o ía dicir! Un Don Quixote do século XXI!

Sara Soliño Iglesias

Un tesouro esquecido

     Aquilo non tiña sentido. Deille voltas e voltas, e máis voltas, pero non logrei atoparlle nin pés nin cabeza. Ese anaco de papel vello e noxento non tiña sentido, mais sentía unha atracción inexplicable cara a el. De súpeto, ouvín unha voz que me chamaba. Era a miña nai, cansa de esperar a que lle levara aquilo que me pedira ir buscar a aquel escuro cuarto e do cal xa nin me lembraba. Decidín gardar o meu pequeno tesouro no peto e volver onda ela coa escusa de que non atopara o que pedira. Sorprendentemente, creume e tras librarme dunha reprimenda fun cara ao meu cuarto. Alí analicei cautelosamente o anaco de papel e cheguei á conclusión de que era parte dun mapa.

     Cando vin cara ao reloxo xa era a hora da cea. A miña nai non tardaría en chamarme, e efectivamente nun par de minutos volveu berrar o meu nome. Fun cear, sen poder sacar o misterioso anaco da cabeza. Pensei en preguntarlle ao meu pai, xa que só el coñecía o almacén; de feito se non fora así, a miña nai non me tería mandado buscar aquela cousa. Saquei o tema coidadosamente para que non se decatara de que collera algo seu sen permiso, e contoume unha historia sorprendente. Comezou a relatar unha lenda de piratas en que o protagonista era o meu tataravó. Resulta que fora un dos piratas máis intrépidos da súa época e que conseguira moitos tesouros que agochara en lugares remotos. Díxome que estas riquezas pertenceron á nosa familia e ían pasando de pais a fillos ata que o avó as perdeu. Mais eu sei que iso non é certo. Hai case dez anos que morreu e no tempo que pasei con el aprendín moitas cousas que me resultaron moi útiles. Podería ser un pouco frío e os anos chegáronlle a afectar á memoria, pero el non era capaz de perder algo así. Sei que era moi intelixente. O máis probable era que o ocultara. Seguro que en canto comezou a notar as perdas de memoria causadas pola idade decidiu agochar o seu tesouro. Lembro con claridade as historias de piratas que me contaba. El sentíase coma un auténtico pirata e seguro que non quería que o tesouro caera en malas mans. Por desgraza, non chegou a contarlle ao meu pai onde escondera o mapa e por iso el cría que o perdera.

     Tras darlle moitas voltas ao longo da noite concluín que o meu avó non agochara un mapa, senón varios. Para maior seguridade seguramente dividiu o mapa en anacos e os ocultou por separado. Iso explicaría por que só atopei este anaco. Esa noite tomei unha decisión que cambiaría a miña vida. Decidín comezar a procura da fortuna perdida da miña familia. Aínda non sabía como nin onde buscar, pero estaba decidido a atopala.

Paula Fernández Cruz