AS VIAXES DE GULLIVER

Este libro gustoume moito, é moi entretenido.A historia que máis me gustou foi a da viaxe de Liliput cando Gulliver está na cidade dos liliputienses, que eran uns humanos que median coma un dedo.
CINTIA PEQUEÑO OTERO 4º B (18/12/2008)

BIG-BANG

autor/a: Xoán Bernárdez Vilar
Editorial: Edicións Xerais
colección: Fóra de xogo

O libro gustoume porque tivo un remate da historia extravagante e bastanta inusual.Ó final foi o que máis me gustou do libro.
Nerea Rosas Regueira 4º A (18/ 12/2008)

Gustoume porque trata dunha aventura que sucede hai millóns de anos e aínda así había naves espaciais.

Pablo Díaz Meijide 3º A ( 18/12 /2008)

EXPOSICIÓN NEO POST-EXPRESIONISTA ALUMNOS/AS 4º DA ESO

CONTOS FANTÁSTICOS

Editorial:Edicións Positivas
Traducción de Manuel Cortés
AUTORES/AS: LE FANU,NATHANIEL HAWTHORNE,GUY DE MAUPASSANT,WASHINTON IRWING

Contos fantásticos Gustoume bastante. Son catro pequenas historias doadas de entender e simples. O vocabulario non é complicado e é entretido.

Rebeca Agulla Peixoto (12/12/2008)

TODO VAI IR BEN

Autor/a: SILVESTRE GÓMEZ XURXO
EDITORIAL : EDICIÓNS XERAIS
COLECCIÓN : FORA DE XOGO

		Minia está preocupada porque non sabe o que lle pasa a súa nai. As idas e voltas constantes ao médico co seu pai, as súas apertas máis emocionadas ca de costume ou os seus ollos apagados convéncena de que algo grave lle está sucedendo. As conversas que Minia, xa na altura dos quince anos, mantén con Churbi, o seu peluche, axúdana a reflexionar e a comprender que mesmo diante dos problemas máis difíciles e dolorosos cómpre encarar a vida con serenidade, confianza e esperanza. “Todo vai ir ben”, terceira novela xuvenil de Silvestre Gómez Xurxo, aborda con delicadeza e profundidade humana o tema do cancro, dende a experiencia dunha adolescente que está abrindo os seus ollos á vida e se ve obrigada a compartir o sufrimento e a loita contra a enfermidade grave da súa nai. Novela realista, artellada no xogo de dúas voces narrativas, proporciona unha visión informada e de lectura emocionante sobre algúns dos problemas aos que inevitablemente se enfrontan moitos seres humanos.

É un libro moi bo, que che amosa as reflexións que ten unha rapaza de quince ante a situación que lle tocou vivir.. Podes atopar novas respostas a preguntas que te fixeches.

Yolanda Entenza Rúa (12/12/08)

Ninguén vai pensar que é certo
e ides flipar en cores
tivemos dous regueifeiros,
son sen dúbida os mellores.

Regueifar é cousa fácil
cando os nosos mestres son
Luisiño o Caruncho
E máis o Pinto de Herbón.

Aí vos vai por despedida
aí vos vai por derradeira
unha clase divertida
de como facer regueifas.

REGUEIFAS NO ILLA DE ONS

O mércores 26 tivemos un obradoiro de regueifas, coa presenza de Pinto de Herbón e Luis o Caruncho. Desde aquí dámosvos as grazas pola vosa creatividade e polo ben que nolo fixestes pasar.

MAGOSTO,MAGOSTO!!!

MAGOSTO,MAGOSTO!!!

Hoxe luns 17 de novembro, estamos de magosto pola tarde.os de 4º da ESO encárganse de asalas e nos de comelas, dámoslle as grazas por adiantado.

Di o refrán que se o mes de agosto vén claro, bo magosto e bo nabo; se vén nubrado, poucas castañas e nabos furados.
ADIVIÑAS:
ALTO ESTÁ,
BARBAS TEN ,
RI E GUINDA
O QUE CONTEN .

ALTO ESTOU,
COLOR DE OURO TEÑO;
POR UNHA RISADA
PERDO CANTO TEÑO.

NO AIRE SE CRÍA,
NO AIRE SE TEN;
BOTA UNHA RISADA
E PERDE CANTO TEN.

ALGÚNS POEMAS :
CANTA O CUCO CALA E CANTA
NOS CASTIÑEIROS DO VAL.
PASA O TEMPO E NON DI NADA E VOLTA O CUCO A CUCAR.( UXÍO NOVONEYRA)

Don Labrego, de sombreiro,

aplaude a don Castiñeiro
con variña de abelaira.

E don Ourizo da chaira,
como non se ten coa risa,
cáenlle dentes de castaña. (HELENA VILLAR E XESÚS RÁBADE)

- ¿Como te chamas?
- Comecastañas.

- ¿E de apelido ?
caldo cocido.

En Galicia o castiñeiro máis vello está no concello de Manzaneda (Ourense). Calcúlase que ten arredor de 1.000 anos. O seu pé ten unha circunferencia de 13,85 metros. Precísanse dez persoas adultas collidas das mans, cos brazos estendidos, para abrancar todo o seu contorno.

O castiñeiro máis famoso do mundo está en Italia, na provincia de Catania, e dise que ten uns 3.000 anos. É a árbore viva máis vella de Europa.

Variedades de castaña según a súa cor, sabor e tamaño:

Abadá, agrela, branquiña, bicuda, brava, buxeira, cabezuda, chatadesa, galeza, garrida,leinova, lemos, loura, luguesa, mansa, martesa, pagaíña, picón, rañuda, riá, ribeira,verdella, vermella, senra.

Saquei de Galicia Encantada algunhas historias en torno as castañas, istes son algúns exemplos:
Hai a crenza de que quen come castañas crúas, nácenlle piollos na cabeza [Zoñán, Mondoñedo]

As castañas señeiras, señaregas, señoreiras, uñeiras (as que están soas no ourizo) dánselles ás cabras e ás ovellas para que pairan crías femias. Ao tempo que se lles dá díselles: “Toma esta castaña señeira, pasa pola abelleira e traéme unha cordeira branca, ou moura, ou como queiras”. Tamén se lles dan ás cabras para que traian dúas crías, e ás ovellas para curarlles o uñeiro. [Otero, Ribeira de Piquín]

O apalpador
Xesús Taboada Chivite fala de a noite de apalpadoiro referíndose ao costume, di el, de tocar o ventre das persoas na noite de fin de ano por ver se comeron ou non para todo o ano que entra.
O investigador José André Lôpez Gonçâlez publicou en AGAL-GZ, Portal Galego da Lingua, no Nadal do ano 2006 un artigo titulado “O Apalpador. Personagem mítico do Natal galego a resgate” onde dá a coñecer unha serie de informacións procedentes de testemuñas das terras luguesas de Loúzara, O Courel e O Cebreiro recompiladas xa en 1994.
Neste artigo dise que O Apalpador é un xigante, carboeiro que mora nas devesas, que usa boina, casaco esfarrapado e remendado, fuma en pipa, que se alimenta de bagas e xabaríns.
O día 31 de decembro baixa da montaña e visita os nenos, despois de quedaren durmidos. Entón apálpalles a barriga por ver se están cheos ou se teñen fame.
De teren a barriga chea, di: “Así, así esteas todo o ano “ e déixalles unha manchea de castañas. De ver que teñen a barriga baleira, non di nada, mais tamén deixa unha presada de castañas.
Achega tamén José André Lôpez Gonçâlez cantigas recompiladas na mesma zona e que se usan para acalmar os cativos, excitados pola chegada do Apalpador.

...E PASOU UN ANO!

Pois si, pasou un ano desde que comenzamos a camiñar co noso caderno de bitácora da biblioteca .
Pouco a pouco vamos facendo camiño.
Recordamos un dos primeiros vídeos que colgamos no blog , que non está fora de lugar e resulta simpático.

NORABOA POLO PREMIO AGUSTÍN FERNÁNDEZ PAZ

NORABOA !!!



Agustín Fernández Paz, Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil
23 de outubro de 2008
A obra galardoada é O único que queda é o amor






Agustín Fernández Paz foi galardoado co Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil correspondente a 2008 pola súa obra O único que queda é o amor, editada por Xerais. O Premio concédeo o Ministerio de Cultura para distinguir unha obra escrita en calquera das linguas oficiais do Estado e editada durante 2007. Está dotado con 20.000 euros.

Biografía
Agustín Fernández Paz (Vilalba, Lugo. 1947), profesor de Lingua e Literatura no Instituto dos Rosais de Vigo, pertence aos colectivos de renovación pedagóxica Avantar e Nova escola Galega. Impartiu numerosos cursos sobre temas relacionados coa didáctica da lingua e coa normalización lingüística.

Obtivo, entre outros, o premio Merlín de literatura infantil en galego, o Lazarillo, Edebé de Literatura Xuvenil e o Premio da Asociación de Escritores en Lingua Galega.

Entre a súa numerosa produción literaria cabe citar Cartas de inverno, Amor dos quince anos, Un tren cargado de misterios, No corazón do bosque, Corredores de sombra, Contos por palabras, Rapazas, Trece anos de Branca e O raio veloz. A súa obra foi traducida ao castelán, catalán, éuscaro e portugués.

O Xurado
O Xurado estivo composto por Margarita Salas, da Real Academia Española; Manuel González, pola Real Academia Galega; Xavier Etxaniz, pola Real Academia da Lingua Vasca; Cristina Minguillón, pola Organización Española para o Libro Infantil e Xuvenil; Remedios Morales, pola Conferencia de Reitores de Universidades Españolas; Marta Rivera de la Cruz, pola Asociación Colexial de Escritores; Rosario González, pola Federación de Asociacións de Xornalistas de España; María Menéndez, polo ministro de Cultura; Jordi Sierra i Fabra e Fernando Marías, autores galardoados en edicións anteriores. Actuou como presidente o director xeral do Libro, Arquivos e Bibliotecas, Rogelio Blanco, e como vicepresidenta a subdirectora xeral de Promoción do Libro, a Lectura e as Letras, Mónica Fernández.

SAÍDA Ó CAUREL

O xoves 23 e venres 24 saímos 3 profes con 33 alumnos/as de 4º da ESO, para visitar a cova da Ceza, e a devesa da Rogueira,e xa de volta facer unha parada no Cebreiro.
A saída foi o xoves ás 9 da mañá do instituto, e fixemos a viaxe en autobús.
Ás 14 horas estaba entrando na cova o primeiro grupo de 11 rapaces, cunha duración dunha hora aproximadamente no interior da cova para cada grupo.
Ó remate ás 18,30 dirixímonos para o campamento que está en Seoane do Caurel e pasamos a noite nos bungalows.
Levantámonos cun día frío pero co ceo despexado, pensando en subir ó Formigueiro (1.630m),e percorrer a devesa da Rogueira, cousa que fixemos deica as 14,45h.
A continuación marchamos xa de volta a casa, non sen antes facer unha paradiña no Cebreiro ,con visita ó interior dunha palloza.
A cova da Ceza está percorrida por un regato que nace nun lago situado ó final da cova.Ten un percorrido duns 650 metros e atopase na parroquia de Noceda a 7 km de Seoane do Caurel.

Na seguinte ligazón podedes ver un percorrido ó interior da cova. ¡ Vale a pena dedicarlle uns intres!
A COVA DA CEZA. CPI DOS DICES ROIS. 1º PREMIO na modalidade C a innovación de recursos educativos

Espeleoloxía
Descubrindo o mundo subterráneo

Dende sempre, o home interesouse pola exploración das covas na busca de acubillo, vivenda, auga e mesmo tesouros. Por estes motivos, o nome da nosa práctica deportiva,Espeleoloxía, toma o seu nome de dúas palabras gregas «spelaion: caverna ou cavidade» e «logos: tratado ou estudo».

Aínda que ó longo da historia houbo exploracións subterráneas, a práctica tal e como hoxe a coñecemos, nace a finais do século XIX da man de Edouard-Alfred Martel, verdadeiro promotor e pioneiro do que hoxe en día chamamos espeleoloxía moderna.

O crecemento da espeleoloxía en España e Galicia, malia ter que facer mención das exploracións feitas polos galegos Casiano de Prado e Jesús Carballo a mediados do século XIX, é moi lento ata mediados dos anos 60 (do século XX). A partir deste momento prodúcese un auxe na práctica
deste deporte.

A espeleoloxía deportiva

A práctica da espeleoloxía permítenos:

• Descubrir o que hai debaixo da terra: salas, galerías, ríos, lagos, estalactitas, estalagmitas, ...
• Facer un deporte moi completo, onde escalamos, descendemos e ascendemos por cordas, ...
• Coñecer a natureza, montañas, ríos,...
• Realizar un traballo en equipo, fundamento da exploración espeleolóxica.

A espeleoloxía como deporte-ciencia

Ademais de todo isto, a espeleoloxía ten un compoñente científico, xa que nós, como espeleólogos levamos a cabo:

• As topografías das cavidades, para o que realizamos medicións con brúxula, clinómetro, fita métrica e outros aparellos.
• Estudos hidroxeolóxicos, coa finalidade de coñecer o comportamento das augas subterráneas, tanto dende un punto de vista científico, como para realizar as exploracións con seguridade.
• Estudamos e loitamos pola conservación da fauna subterránea, pouco coñecida e nalgúns casos de grande interese biolóxico.
• Ademais doutras áreas como: arqueoloxía, climatoloxía, fotográfica, mergullo en cavidades, ....

http://www.espeleoloxia.org/ga/Espeleologia.html
Información recollida da páxina da federación Galega de espeleoloxía.

COA MÚSICA A OUTRA PARTE

Hoxe fomos coa música a outra parte. Fomos a Santiago para escoitar flamenco feito por un galego da Pobra do Caramiñal, Marcos Teira. Marcos, acompañado do percusionista e baterista vallisoletano L.A.R. Legido, foi recorrendo os paus máis significativos do flamenco e foi tocando dous temas de cada un. O primeiro tradicional e o segundo unha composición actual. Marcos sabe que non se pode perder a perspectiva, que é importante coñecer a raíz. Pero Marcos toca moitos paus ademais do flamenco, toca folque, rock, jazz... Tocou con Rodrigo Romaní, con Budiño, con Leilía...hoxe comparte dúas formacións Marful e Narf. É un guitarrista de referencia.
Se queredes iniciarvos no coñecemento do flamenco recoméndovos que leades e escoitedes a unidade didáctica que preparou e que podedes topar nesta dirección:
http://www.auditoriodegalicia.org/didactico/index.php?idn=./Unidades_Didacticas_Musicais/Unidades_didacticas._Tempada_2008_2009&lg=gal&txt=aud_didactico
Escoitar outras músicas axúdanos a entender mellor o mundo, incluso o que temos máis próximo.
O seu MySpace é:
http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendid=207169039
A escoitar!!!

LAMATUMBÁ

PERO SE ELES TOCAN TI TES QUE BAILAR.

Eles toparon o remedio para bailar seguido sen que a chuvia te estrague unha festa. E co festeiros que somos en Galicia vai ser o invento do século. O pirandargallo, si, como o escoitades, o pirandargallo, que non é outra cousa que un paraugas pinchado no Polo Norte e tan grande como faga falta. Non podía ser outra cousa pensando que ven dun ourensán, Xan da Cova, precursor do Rexurdimento galego, de quen Lamatumbá recolle a idea. Un paraugas universal, unha proxección ourensá a escala planetaria. Así é como lle chaman ao seu último disco paraugas universal.

Xa temos o tempo asegurado para a festa, non choverá, pero faltan os músicos, a orquestra. E a orquestra do século XXI é LAMATUMBÁ. A verbena permanente.

Herdeira das grandes orquestras galegas dos anos cincuenta que incorporaban os ritmos bailables do jazz norteamericano, Lamatumbá é capaz de ir máis lonxe, atrévese a crear un novo son mesturando rock, cumbia, reggae, ska, pasodobre, funky… e o que lle boten. Se ti bailas eles tocan. Pero se eles tocan ti tes que bailar.

Actualiza o concepto de orquestra e dálle un senso próximo á xuventude pero sen perder de vista a esencia da orquestra, diríase máis, despóxanse de todo excepto do único esencial neste tipo de agrupación, son máquinas perfectas nacidas para facerte bailar.

As súas letras falan das nosas cousas e as súas músicas tamén, xa que incluso fan unha chiscadela musical a Los Tamara, a lendaria orquestra.

Lamatumbá, a festa rachada, a esmorga total.

II ENCONTROS DE BIBLIOTECAS ESCOLARES EN SANTIAGO.

ESTE FIN DE SEMANA ESTAREMOS EN SANTIAGO, PARTICIPANDO NOS SEGUNDOS ENCONTROS DE BIBLIOTECAS ESCOLARES DE GALICIA, ESCOITANDO,GOZANDO, VIVINDO
OUTRAS EXPERIENCIAS .

DESPOIS DO REMATE DO CURSO LECTIVO A VIDA SIGUE!

O martes 24 ás 9 da mañá, o profesor de Educación Física Toño, e a profesora de Educación Física María, con tres alumnos/as do centro, foron a Donón(Cangas), a practicar escalada.
Todos ían a recibir as primeiras nocións de escalada da man experta de Toño.
As fotos falan por si solas. Para que logo digan que os profes non traballan!.

UNS INTRES PARA PASAR UN BO RATO!

Vento ferido

O libro non me gustou porque cando me empezaba a gustar un relato xa rematara.O relato que mais me gustou foi o do circo,cando se enamorou dunha rapaza do circo que era francesa.


Sandra Smyth 3ºA

LÚAS DE NÁCARA

é un libro moi bonito porque conta unhas historias que teñen misterio pero ao lelo vas descubrindo todo.
eu recomendolle ás persoas que lles gusten as historias de amor, misterio,...
Seila Masenlle Alonso 4ºB (18/12/2008)

O libro non me gustou moito, porque son moitos contos, e ademais, son un pouco fantásticos, e algúns eran difíciles de entender.

Lourenzo 3º A

Publicar entrada

¡ASUSTATE ,MERCHE!

autor/a: Fina Casalderrey
editorial: xerais

Pareceume un libro moi bo. É facil de entender grazas a que ten un vocabulario sinxelo.
O mellor do libro é a súa mestura de presente e futuro.

Yolanda Entenza Rúa 3º A

EXERCICIOS DE COMPOSICIÓN DE 2º A EN MP3

Traballos feitos polos alumnos/as do centro de 2º da ESO no aula de música,hai que relaxarse e escoitar!!

boomp3.com

boomp3.com

boomp3.com

boomp3.com
boomp3.com

boomp3.com

boomp3.com

boomp3.com

boomp3.com
boomp3.com
boomp3.com
boomp3.com
boomp3.com
boomp3.com
boomp3.com

ENSAIOS PREPARATORIOS PARA A ACTUACIÓN DE REMATE DE CURSO

Os rapaces e rapazas que ensaian nos recreos para a actuación de fin de curso, merecen os nosos aplausos pois no seu tempo de lecer seguen a traballar para facernos un agasallo final.
Para todos/as eles/as os nosos parabéns.
Non nos esquecemos de Xabier o profe de música, que os anima,coordina e sempre está disposto para botar unha man no que faga falta.
Luis Martínez Gallego 2º A forma parte de Retrouso de Cela.
Raquel Paz García 1º A forma parte de Retrouso de Cela.
Alba Fariña Torres 1º C forma parte de Retrouso de Cela.
Martín Cabaleiro Davila 1º A forma parte de Retrouso de Cela.
Irene Cabanelas Meira 2º A forma parte de Retrouso de Cela.
Adolfo Buceta Cobas 1º A forma parte de Retrouso de Cela.
Óscar Martínez Parada 1º A forma parte de Retrouso de Cela.
Josuha Acuña Martínez 3ºA forma parte de Retrouso de Cela.
Álvaro Estévez Castro 3º A forma parte de Retrouso de Cela.
Raúl Vidal Juncal 1º B forma parte de Retrouso de Cela.
Patricia Comedeiro Alfaya 1º C forma parte de Manxadoira.

XA SAÍU O ÚLTIMO NÚMERO DA REVISTA UMBRELA Nº 11

Umbrela 11.

Revista do IES Illa de Ons. Bueu. Galiza. Xuño de 2008.

Publicamos Umbrela 11 a un mes de ter publicado a nº 10, porque neste novo número incluímos todos os relatos que participaron no concurso organizado pola asociación Os Galos. Destacamos deste número:

1. Jorge Bernárdez Martínez, e 2º A, e Beatriz Vidal Patiño, de 1º C, obtiveron o 1º e 2º premio respectivamente na súa categoría, no concurso de relatos mariñeiros organizado pola Confraría de Bueu e a asociación Os Galos.Un ano máis as alumnas e alumnos de Dora conseguen os premios deste concurso. Os nosos parabéns aos premiados, a Dora e aos alumnos de 1º e 2º de ESO que participaron en grande número neste concurso.

2. Diarios de Adriana e Jacky. Novas entregas (capítulos 3 e 4) da novela, que xa está a piques de se publicar enteira na súa Googlepage e na súa páxina web.

3. Memoria de Adán. Nova entrega dos escritos, que tamén seguen publicándose na súa Googlepage.

4. Club dos Poetas Vivos. Nova entrega de poemas, algúns deles aínda non publicados na rede.

5. Pablo Seijas, un compositor e cantante que rematou 4º de ESO no IES Illa de Ons en xuño do ano 2007, e que nos entrega unha entrevista e algunhas gravacións de vídeo e audio da súa creación (algúns aínda non coñecidas). Podedes encontrar algúns destes materiais no blog do Equipo de N. e D. Lingüística. Queremos que as persoas que rematen os estudos no IES Illa de Ons teñan a posibilidade de colaborar tanto con Umbrela como cos diferentes blogs que se editan no centro, polo seu carácter de ex – alumnos.

6. Anxo Fariña Facemos unha pequena reportaxe fotográfica con e os seus debuxos, así como da charla de Xesús Constenla.

7. Viaxes. Publicamos crónicas das viaxes a Lourizán-Pontevedra e a Madrid.

8. Internet no Illa de Ons: Biblioteca:bibliotecailladeons.blogspot.com
   

9. Equipo de Normalización de D. Lingüística:
   http://endl-illadeons.blogspot.com/

Umbrela : http://revistailladeons.blogspot.com/

www.doussabores.zxq.net

PREME NESTA LIGAZÓN PARA VER UMBRELA Nº 11:

bibliotecailladeons.googlepages.com/revistaumbrelanº11

NOVA ENTREGA DE POEMAS

Club dos Poetas Vivos.

Nova entrega de poemas,e seguiremos con máis entregas nas datas próximas.

Tamara García Piñeiro

Teño un novo amor,

que non me traizoa.

Ámoo máis do que te amei a ti.

Estreya

Por que choras, se te quero?

Non o sei,teño medo

Xa non sei se te amo

É un pesadelo.

Agustín Gallego

Escuitas !

Alguén fala.

Esa voz…

Quen é?

Pode ser…

Non sei.

Dubido.

Creo, penso

si

a voz do amor.

Preme nesta ligazón para ver a creación do Club do Poetas Vivos

http://bibliotecailladeons.googlepages.com/home

CONCURSO LITERATURA MARIÑEIRA"UN TRABALLO POR UN PASEO"

Un ano máis vense de celebrar o concurso de literatura mariñeira, organizado pola confraría de pescadores San Martiño de Bueu e a Asociación "Os Galos", coa participación de tódolos centros educativos do concello de Bueu.

Desde aquí, felicitamos ós dous alumnos/as do noso centro que levaron o 1º e 2º premio no nivel de 1º ciclo da ESO.Estes son os traballos que presentaron ó concurso.O resto de traballos presentados polos alumnos/as do centro podedes velos na revista Umbrela nº 11, que está próxima a saír.

http://revistailladeons.blogspot.com/

1º premio concurso literatura mariñeira do 1º ciclo da ESO

Sería cuestión de sorte?

Beatriz Vidal Patiño-1º C

Hai algúns anos, cando eu era unha cativiña dun ano, vivín a miña primeira gran aventura, e comenza así:

Era no mes de Outubro, e o meu avó que se chama Juanito andaba a traballar no mar, nun barco coñecido polo nome de ``JOCABAL´´. Aquel mes o meu avó pasouno queixándose de que se lle daba igual saír ó mar ou non saír, porque dicía que non daban pescado nada.

Meu avó, así coma o meu padriño que se chaman, Manolo (o armador) e José, que era o mariñeiro, dedicábanse a traballar, ante todo, as nasas do polbo , aínda que tiñan outras moitas licenzas para ir ó mar, tamém outras artes de pesca (nasa de faneca, rastro de ameixas…). Eles estaban acostumados a coller moita pesca, pero como pasa às veces tamén lles chegaron os tempos das vacas fracas.

Toda a miña familia é da illa de Ons, e como è tradición, o día primeiro de Novembro ou día de defuntos, os colonos da Illa de Ons vanlle render culto òs seus defuntos por medio dunha ofrenda floral.

Antes non era como agora en día, que se vai no barco de pasaxe ata a Illa. Hai algúns anos atrás que a xente da illa que nese momento non se atopaban alí, collían os barcos de pesca, e ese era o medio de tramsporte para ir toda a familia à Illa de Ons.

Daquela,os homes ían pescar os pintos, e as maragotas para comer, mentres que as mulleres abrían as casa, amañábanas, e ían ó cemiterio poñer candís, velas e flores para honrar os mortos. Ese mes de Novembro, concretamente o día un coincidiu no medio da semana, entón os armadores dos barcos colleron as

súas familias, para levalas á illa, e despois ir largar as nasas do polbo para ver se pescaban algo.

O meu avó e o meu padriño decidiron todo o contrario, decidiron ir largar as nasas primeiro, pola parte de detrás do Centulo e despois levarnos á terra e quedar a axudarlle ás mulleres. Despois, antes de volver a Bueu, levantarían as nasas coa pesca, recolleríanas, e voltariamos todos xuntos. Pero, aínda que a miña nai protestou, porque había moitísimo vento e o barco balanceaba moito, a decisión xa estaba tomada.

Eu era a mariñeira máis nova de abordo. Cóntame a miña nai que os que non pertencían à tripulación habitual do barco ían todos mareados, e xa nin se tiñan en pé, ían sentados pola ramorta adiante. Pero din que eu co balance pasábao xenial, e non paraba de rir.

Entón cando o meu avó parou de largar, lavou as mans e colleume no colo, ergueume e el, o meu padriño e José, dixeron: ``Seguro que o traer a Bea vainos dar sorte, era un presentimento dos tres´´.

De alí a un anaco chegamos á illa e fixemos todas as tarefas que estaban previstas. A tripulación do barco saiu ó mar ó acabar de comer e dalí a tres horas xa os estabamos agardando no peirao para voltar para Bueu.

Cando os viron chegar todos gritaban o meu nome con xúbilo. Nun só día pescaran o que non pescaban no mes. O meu padriño riu e dixo que como era tan cativa non me podía levar ó mar, pero sí ía por unha foto miña na ponte do barco.

Din que houbo máis crise na pesca pero sempre lembran ese día na casa, por algo será…

Meu avó di que esta lembranza vai DEDICADA: Ó Jocabal, que se despezou en agosto do 2007 e á súa tripulación, que eran: Juan Patiño Méndez, Manuel Dios, e José

2º premio concurso literatura mariñeira

do 1º ciclo da ESO

"Anécdotas dun home de mar".

Jorge Bernárdez Martínez,2º A

Meu pai comezou a ir ó mar con dezaseis anos e leva case trinta e dous no oficio. Durante este tempo viviu circunstancias mellores e peores. Entre elas houbo tempestades, sinistros, etc. De todo isto, vou contar algunhas historias que recorda, pois xa son moitos os anos que leva embarcado

O ciclón de Terranova.

No ano 1979, indo cara a Terranova no Leonmarco Tres, á altura das Illas Azores, atopáronse cun temporal ciclónico que desarborou o barco, rompéndolle os medios que tiñan de salvamento. Para recuperalos, a tripulación tivo que faenar amarrada con trocas, porque os golpes de mar que entraban a bordo do barco poñían en perigo a vida dos tripulantes que procedían a trincar os botes, balsas salvavidas e redes.Con aquel golpe de mar quedaron incomunicados, pois queimáronselles os aparellos de navegación, entrándolle a auga nos aloxamentos de descanso. Como non había medios de achique tiveron que achicar auga con caldeiros.

Continuaron a viaxe cara ás illas francesas de Sant Pierre et Miquelon, onde foron arranxar o barco. Tiveron que substituír os cristais que tiñan rotos na ponte por anacos de táboas de madeira. Este era un traxecto que, en condicións normais do tempo levaríalle entre cinco e seis días e debido ó mal tempo e ás condicións nas que se encontraba o barco no que navegaba, levoulle trece días. Esta era a primeira viaxe que realizaba a este caladoiro.

El comenta que, sen chegar a ese lugar, viviu este suceso, e di que se o barco tivese volto ó porto base que era Vigo, non volvería pisar este caladoiro debido ás informacións que tiña sobre el, que había moito mal tempo, que facía moito frío... etc. En cambio, comprobou que só fora aquela marea, porque el faenou durante once anos no mesmo caladoiro e no mesmo barco sen que lle sucedera nada máis ocasionado por un temporal.

A morte no mar.

O día 18 de Novembro de 1985, estando meu pai no Leonmarco Tres, nos caladoiros de Terranova, viviu un suceso moi doloroso.

Estaban os quince mariñeiros preparados na cuberta do barco para botar o aparello ó mar. Cando o aparello baixa pola rampla do barco, leva moitísima forza, debido a que vai pendurado duns cables de aceiro ós que lle chaman lanteóns. O desafortunado protagonista desta historia tivo a mala sorte de, nun descoido, bater co aparello e caer ó mar pola rampa.

Nese intre, os seus compañeiros pararon de inmediato a faena e foron axudalo desesperadamente. Moveron os reflectores cara ó mar intentando localizalo e axiña deron con el, pois estaba cos brazos levantados pedindo axuda. Lanzáronlle un aro salvavidas a ver se intentaba collelo pero el entre a impresión de caer e a temperatura da auga, que neses mares é moi fría, fracasou no intento e perdérono de vista entre as augas do mar.

Poucos segundos despois volveu a flote pero esta vez xa con menos forzas, e sabendo que tiña poucas posibilidades de seguir vivo fixo un xesto como se quixese despedirse dos seus compañeiros. Ésta foi a última vez que os tripulantes do Leonmarco Tres viron o seu amigo “Trini” (que era o seu alcume a bordo do barco) pois despois diso, volveu desaparecer e esta vez para non volver nunca máis.

Seguiron toda esa noite buscando o seu corpo e despois de pedir axuda estiveron rastrexando a zona durante dous días máis a ver se podían recuperar o seu cadáver pero isto foi imposible. Entón, tiveron que abandonar a zona e poñer rumbo ó porto de Sant Pierre et Miquelón en Canadá para facer os trámites necesarios que lle piden nestes casos.

Logo, celebraron unha misa funeral pola súa alma e moi aflixidos tiveron que voltar ós mesmos caladoiros onde sucedera o fatal desenlace e continuar marea ata Febreiro do ano seguinte

Rescate no María Gallego.

Hoxe en día, meu pai faena no caladoiro de Gran Sol, unha cousa parecida ó de Terranova, pero sen tanto frío. Está embarcado no Pescaberbés Tres. Neste barco tamén viviu un dos episodios que nunca se debería vivir. Tivo que ir ó rescate do “María Gallego” porque eran os que máis preto estaban del. Isto foi xa nunha data recente, en Agosto de 2006.

Eran as cinco da madrugada. El atopábase no seu camarote descansando e foi o patrón a pedirlle que se levantara porque tiñan que ir ó rescate dun barco que se estaba afundindo debido a unha vía de auga. Meu pai preguntoulle sorprendido onde estaba o barco e o patrón contestoulle que a dúas millas deles, pero que xa non se lle miraba o alumado.

Este naufraxio foi unha cousa vista e non vista, pois en cuestión de vinte minutos o barco afundírase. A tripulación do barco sinistrado empregou os medios de salvamento que lles deu tempo. Uns tiñan chaleco, outros non. Algúns tiñan roupa de abrigo, outros simplemente coa que se atopaban na cama, pero todos se botaron ás balsas salvavidas que foi onde os encontraron cando chegaron ó lugar do suceso.

O barco xa se atopaba mergullado entre as augas do mar. Só se vía a ponte do barco somerxida e as antenas da telefonía que era o único que quedaba a flote.

Rescataron, por sorte, a toda a tripulación que se atopaba a salvo en dúas balsas salvavidas, mollados e cheos de frío. Subiron pola escada de gato polos seus propios medios, iso os dunha balsa, porque os da outra rescatáronos enganchando a balsa co guindastre do que dispón o barco xa que doutro xeito o único que conseguirían sería afundilos. Non era un día de mal tempo, pero tampouco había moita calma. Como lle soe chamar meu pai: Un día de “trangallada”.

Unha vez a bordo do barco, sans e salvo, déronlle de comer, roupa e calzado e trasladáronos ó porto máis próximo que era o de Castletown, en Irlanda.

ANXO FARIÑA

O Martes día 3 de xuño, os alumnos de 1º e 2º da ESO puidemos gozar uns intres marabillosos con Anxo Fariña, que nos veu a contar algúns segredos do seu 1º libro dos Megatoxos.
O proceso creativo desde o tema, os persoaxes, os lugares onde transcorre a acción.
Mostrounos a súa maxia para crear seres,obxectos... cun simple rotulador e papel.
Moitas gracias e deica pronto.

OBRADOIRO DE INICIATIVAS EMPRENDEDORAS

Os alumnos /as do obradoiro de iniciativas emprendedoras estamos organizando un Proxecto de Cinefórum para o final deste curso .
Este proxecto consistira na visión e coloquio dunhas películas seleccionadas por nos e polos Departamentos .
Con este proxecto pensamos que podemos aprender dunha forma divertida .
Estas son as películas seleccionadas para traballar:

1º A Lingua das bolboretas .
2º Café irlandés .
3º Cyrano de Bergerac

Invitámoslles a suxerir as propostas para o coloquio.


Vémonos no cinefórum

JOSUHA

Ola! Son Josuha Acuña Martínez. Moitos de vós me coñecedes por verme no instituto, por ser amigos meus, e outros moitos pola exposición dos meus debuxos feita neste instituto e organizada por min mesmo e coa axuda da profesora de plástica Ana Ojea. Estes debuxos non se referían a ningún tema en especial, soamente eran cousas que pasaban pola miña cabeza. Espero que vos gustaran e tamén espero darlle un empurronciño a todas aquelas persoas ás que lles guste debuxar, para que sigan adiante con esa fermosa habilidade.

Nova entrega de Adriana e Jacky.Capitulos Xl, XII, XIII,XIV

Podedes ver a novela publicada deica agora indo a ligazón da esquerda,"Diarios de Adriana e Jacky"

capitulo XI

Diario de jacky

14/04/08

Hoxe pola noite disque hubo moito temporal. Eu non o sei porque durmín até que soou o espertador. Pero segundo contan choveu máis nunha noite que en todo o mes de Marzo, e o vento moveu tellas, arrincou árbores...Eu só puiden ver algúns sucesos pola mañá que aconteceron pola noite: como que á miña veciña caeulle a persiana da fiestra da cociña, que o pao da luz apareceu no chan e pola mañá non tivemos luz até a hora de xantar que viñeron poñelo ben os de Fenosa. Ou como o sinal de ``stop´´ que estaba xunto ao instituto que quedou no chan.

Cando saín da casa chovía moitísimo. Menos mal que é meu o que me leva ao instituto e non teño que depender do autobús, nin coller ningunha molladura cando chove moito por mor da chuva.

Ao chegas a clase, case non había ninguén. Algúns chegaron a segunda hora e outros a terceira. En total eramos quince ao final do día. Polo menos ao final non faltou tanta xente. Eu tamén, se lle fixera caso a miña nai, faltaba, pois non facía máis que dicirme: “A onde vas a ir con este tempo? Ti sabes o temporal que fixo esta noite?” Eu non lle fixen caso. Nunca choveu que non escampase! E así foi: ás dez e algo parou de chover, e as nubes deron lugar a un sol que lucía radiante

Na clase de Inglés como eramos poucos, xa que era primeira hora, xogamos ao “Bingo in english”, un xogo que tiña a mestra no seu departamento. Consistía nun bingo con palabras inglesas. A graza foi que Luís non sabía o que significaba a palabra “donkey” e quedou como tal. Mira que non saber como é burro en Inglés...

A segunda hora, chegou Marcos. Viña todo pingando, disque perdeu o autobús e tivo que vir a andar dende a súa casa. Non sei que sentín ao velo, estaba tan indefenso, coa súa cazadora enchoupada (que tivo que colocar enriba do calefactor) Sentín ganas de axudarlle, de botarlle unha man para que non fose coller unha gripe pola molladura. Pero non o fixen. Considero que se o axudara faría aínda máis grande esta barreira que nos separa.

A terceira hora en Educación Física fixemos exercicio en parellas nas espaldeiras. Tocoume con Rosa. Menos mal polo menos tocoume con alguén de confianza! A Marcos tocoulle con Diego, os dous estiveron a carón meu e de Rosa.

Cando soou a campá do recreo fomos deixar as cousas de Educación Física na aula, logo estivemos sentadas nas escaleiras onde me enteirei de que a vella de onte, a que Rogelio atropelou e logo levou na moto, aceptou un pouco da herba que este lle deu, pois como tiña recendo pensou que se lle botaba á auga de San Xoán e quedou en metela no conxelador e sacala a Véspera da festa para facer a auga. Se soubese que é droga! Que moitos morren por sobredose a causa de esta ou de plantas similares! Que remata coa felicidade de moitas familias!

Ao tocar a campá, de regreso á aula, apareceu un televisor a carón da mesa do profesor. Quen o traería? Estaría alguén nela no recreo? As respostas atopeinas cando pechou a porta a mestra de Ética.

-Que fas aquí. Non temos Ética! Dixo Germán

-Tedes garda raparigo, a de lingua Castelá non asistirá a clase. Concluíu ela.

-Entón que nos vas poñer? A “Ruleta de la suerte” ou “La cocina de Carlos Arguiñano”? Preguntou Germán.

-Non sexas parvo, non me veñas a tomar o pelo. A ver imos seguir vendo a película da materia que eu imparto.

-Que? Non me veñas amolar o día máis do que mo amolaches dicíndome que viñas ti nesta hora. Prefiro mirar mil veces a Gayoso que esa pallasada de películas sobre a ética. Volveu dicir Germán.

-Queres saír da aula a dar un paseo?

-Se vou para a cafetería e pagas ti, pois vou encantado

-Vale, mira, sabes o que che digo? Que non che fago máis caso, imos ver a película e punto.

Ao final púxonos a película, pero cortouna pola metade xa que Rogelio comezou a cantar “o valse das bolboretas” xunto con Germán e Ángel, entón ela mandounos para fóra da aula. Eles comezaron a dirixirse á porta, pero antes dixeron que marchaban coa cabeza ben arriba.

De aí a cinco minutos entrou Ángel, foi o único que deixou entrar. Daquela petaron na porta.

-Quen é? Preguntou a mestra

-Son eu. Dixo Germán

-Que queres? Ves buscar algo?

-A ti. Dixo Rogelio

Entón Ángel dende dentro da aula púxose a dicir a frase que faltaba para completar a canción de Pimpinela.

A mestra íalles poñer unha falta de orde pero tocou o timbre e tiña que marchar a dar clase a terceiro B.

Á saída, acercóuseme Ana Belén. Era para dicirme que se ía con ela até a cafetería da súa tía pola tarde e logo pola noite saía con ela. Quería ir a unha discoteca, mellor dito, a un bar de ambiente. Eu díxenlle que non ía, menos aínda a ese lugar. Como vou querer ir a un lugar onde sei seguro que vai Marcos. Para que? Para pasalo mal observando como me ignora e coquetea con outras mozas. Disto último non estou segura, pero non me estrañaría, encántalle facer as beiras ás mozas, sobre todo cando esta bebido. Iso é o que creo pois ten moitas amigas.

Ensineille a miña irmá Ainara quen era Lola. Vímola na farmacia. Miña irmá o primeiro que me dixo e que parecía `` Pocahontas ´´, e que semellaba unha rapaza moi nena. Iso tamén o cre Maika. Ela o día que a coñeceu díxome que tiña o aspecto dunha nena pequena. Pero eu a Maika non lle fago caso nin nesas cousas nin nos asuntos dos mozos. Os rapaces que lle acostuman a gustar, na miña opinión son bastante laidos. Contando coa excepción de Germán que é normaliño.

Cada un ten o seu gusto, e non me vou poñer a xulgar a ninguén. Por veces, canto máis atractivos fisicamente, máis chulos e cridos son. Isto pasa tamén nas rapazas, non todas somos santiñas, eu polo menos non me considero ningunha santiña. É verdade que son moi boíña, quizais de máis, pero teño o meu carácter, se non que llo pregunten a quen verdadeiramente me coñece.

XESÚS CONSTELA DOCE

O pasado 19 de maio, visitounos Xesús Constela Doce, para falarnos do seu libro “O libro das alquimias”.
Tamén nos falou do porque escribiu o libro, das súas inspiracións para crear a trama, dos seus plans futuros para levar ó prelo novos títulos.
Das dificultades dos escritores, do papel dos editores, do libro galego e dos libros en xeral.
Da liberdade, do respecto os libros, ás ideas, ó que é diferente...
Falou da historia da biblioteca de Alexandría, das súas queimas sucesivas, pero tamén das queimas actuais que se promoven baixo a bandeira da intolerancia.
Desde aquí, dámoslle as gracias pola súa visita e o intre agradábel quer nos fixo pasar.
Deica pronto!!!

AÍ VEN O MAIO !

1. Estamos en Internet. Podes encontrar os números atrasados de Umbrela visitando o blog do Equipo de Normalización e Dinamización Lingüística ou ben o da Biblioteca do IES Illa de Ons. Para chegar a esta revista encóntrase unha ligazón na parte dereita que leva directamente a unha Googlepage onde podes ler Umbrela 10.

Os enderezos de referencia xa foron anunciados na entrada do Instituto, mais indicámolos aquí de novo:

Biblioteca: bibliotecailladeons.blogspot.com

Equipo de Normalización de D. Lingüística:http://endl-illadeons.blogspot.com/

Umbrela: http://revistailladeons.blogspot.com/